entry in India

Immigration, passport control, Mumbai airport, 1pm on Sunday 4/12

"Nice"
"Oh, do you want some water?"
"No, I mean the shape of that water bottle " (smile)
"Oh, I took it from businessclass when leaving the plane"
"Oh really?" (big smile)
Zich nog half excuzerend;
"Yes, I was thirsty so I..."
Nog voor mn zin af is gaat zn rechterhand de lucht in en na een seconde vertwijfeling; 'high five' met de douanebeamte.
STAMP
"Next please..."

Eeuuhh...hoe ging dat cliche over de stugge, corrupte en bloed onder je nagels halende Indische ambtenaar ook alweer? Was hij niet een van DE pionnen in de 'grootste functionerende anarchie ter wereld', zoals Indiakenner vader Anthony (die me in Mumbai hartelijk heeft ontvangen) omschreef? Een indruk van de anarchie krijg je meteen na aankomst al. De taxichauffeur lijkt spook te rijden als hij daar gewoon even zin in heeft en rijdt precies speciaal sneller als er borden met snelheidsbeperking staan. Gedurende de 30km van de luchthaven naar het centrum begeeft hij zich door een allegaartje van barakken of sloppen die kris kras tegen pijpleidingen of onder bruggen gebouwd zijn met zo ver het oog reikt stenen gedrochten die er hier en daar uit oprijzen en die met enige moeite onder de noemer flatgebouwen te definieren vallen. Voldoende om na een uur het grootste probleem van India met eigen ogen te zien: overbevolking. Enkele cijfers. In Mumbai alleen wonen nu 19 miljoen mensen, dat is 136000 per vierkante kilometer, de dichtbevolkste stad ter wereld. In het station kom je er een groot deel van tegen. Tussen de massa liggende, zittende, slapende en stervende mensen op de grond krioelt het van de kruiers, politie, bedelaars, controleurs, postmannen, loopjongens en niet te vergeten de 3 miljoen passagiers die dagelijks een trein nemen, in Mumbai alleen is dat. Ik wandel er door in een kalme roes, begeef me naar het voor mij gereserveerde plekje in de juiste wagon, bindt met mn schoenveter al mn bagage vast aan mn broeksriem en val vrij snel in een diepe en lange slaap.