van inleven en aanpassen naar inwerken en op dreef geraken

Na de aanpassing, inwerkfase en verbazend snel de gewenning, het thuis zijn gevoel, tijd voor een volgende stap, een stap vooruit; iets nieuw opstarten om op die manier nog wat dieper te graven in de cultuur, het land, zn mensen. De ’goesting’ is zo groot dat er nog weinig zin heerst om weblogs te onderhouden of toeristische attracties te gaan bezoeken. Voorlopig dus geen verhalen over de watervallen, marmeren stenen en olifanten die je hier zou kunnen gaan bezien, eerder over de reden voor mijn aanwezigheid hier; iets bijdragen en bijleren in termen van ontwikkelingssamenwerking.

De voorbije dagen van de ene vergadering naar de andere gebold met in de eerste plaats luisteren, wat vragen stellen, de pols voelen van de organisatie. Via de vergaderinen en het vele studiewerk in de stapel documenten voorhanden geleidelijk tot een niche voor mezelf komen, een plek binnen de organisatie waar ik iets kan bijdragen en bijleren. Tot een project, een doel en concrete deelstappen komen en merken dat beide partners, ik zal met 2 NGOs samenwerken, al zeer opgetogen zijn over de interactie en het idee tot nu toe. De verwachtingen hoog maar haalbaar gelegd, een uitdaging waar ik de komende drie maand mee zal bezig zijn. Tot de voorlopige vaststelling komen dat de organisaties de zelfde soort visie op hun werk hebben als ik in mezelf meedraag, in tegenstelling tot het project in Nepal, en ook zien dat ze daadwerkelijk iets doen, ipv de vele lege dozen die ik in Nepal heb gezien. Een kans die ik dus met 2 handen wil aangrijpen. Meer over de NGOs, hun werking en mijn project volgt in een langere bijdrage waar ik nog aan werk...

Tussendoortjes;

Een 1e persoonlijk interview gaan doen (zie berichtje over interview met Rekha) en meteen een klein succesje te noemen; heel leutig voor beide partijen en nog erg leerrijk ook. Groentjes snijden en heel wat afgelachen met de twee keukenprinsessen van XIDAS Jabalpur; joti en shama. Een heuse whisky cola party met de twee jesuiten bij wie ik gedurende het verblijf in raipur intrek. Ontdekken dat het erg gastvrije, tolerante, open, ruimdenkende en geestige kerels zijn met wie ik openlijk over religie maar ook zo veel meer kan kletsen en zelfs een golflengte van humor kan delen, zeer merkwaardig. Nooit gedacht dat ik zo veel gemeen zou hebben met een Indische, tribal jesuiet van rond de 60. Een knaloranje volle maan zien opkomen. Helpen duwen met de riksjarijder op het steilste stuk bergop. Een kleine van een jaar of twee die het namastegebaar terug doet als ik hem groet. Uitwisselen van glimlachjes in een primitief local restauranje waar normaal enkel de lage kaste tribals komen. Daar samen met Joke en Pieter uit Belgie en vader Alex heel lekker eten en gezellig naar vader zijn tribal verhalen luisteren, over hoe zn ouders nog leefden toen hij opgroeide en hoe het er nu is. Een video bezien van een veldbezoek aan het gebied waar ik zal werken. Eventjes samen zijn met andere vrijwilligers die op doorreis zijn naar hun project en de 1e ervaringen een beetje kunenn uitwisselen. Vaststellen dat ik me ook hier, in Raipur, al snel thuis voel en mensen leer kennen. Kortom, alles in balans.