Did you see my group? (deel 1)

Did you see my group?

Niet meteen een vraag die je als gids aan een passerende toerist stelt, na anderhalfuur stappen, op de eerste trekdag, waaronder een uurtje wanhopig zoeken. Scenarios werden samen met Kris (iemand van de groep die toevalig bij mij liep) overlopen, er werd gezocht maar niet gevonden, doorgelopen in de hoop dat ze al hogerop zaten, teruggekeerd toen dit bij aankomst futiele hoop bleek te zijn en uiteindelijk gevonden, ergens in de late namiddag, al terugstappende op onze weg. Verder op diezefde dag van een nog groene reisbelei(ij?)der; maoisten die geld eisen van een groep zonder hun gids, een zieke die amper boven geraakt en besluit samen met vrouw de trekking af te lassen en terug te keren en een groep die god zij dank alles heel goed opnam. Als de 1e dag een geslaagde mentale test voor de groep (en voor mij) was, dan was dag 2 zonder meer een succes in het overwinnen van een fysieke slag. Na 1400m stijgen hadden die wel erg krasse 40ers en 50ers nog de kracht om een ganse volleybalmatch op 3000m hoogte te spelen (eentje die wel ondanks het furieuze pubiek in ons voordeel grandioos verloren werd) Het vertrouwen groeide echter bij elke stap en na een spelletje weerwolf zat de sfeer er duidelijk in. 1 van mijn moto's, de ochtendstond... , werd op dag 3 met succes getest. Na een ontbijt om 4u30 vertrokken we voor een 1e hoogtepunt met een zonsopkomst over de Himalaya die de 2000m stijgen van de vorige 2 dagen meer dan waard was. De zin zat er zelfs zo in dat we nog dezelfde dag 2000m afdaalden, een dagje wonnen en heerlijk konden nagenieten in de warme bronnen van Tatopani. Het vatje wijn zorgde voor de rest. Dan was er de volgende dag die ene seconde, waarin iedereen precies verstijfde, stil werd, zn adem leek in te houden en de realiteit probeerde te vatten. Wouter en Myriam, de ongelukkigen die na dag 1 afvielen, verschenen als 2 spoken vanachter een bocht. Het verhaal is te lang, maar het moment te mooi om niet te vermelden. De openvallende monden en daaropvolgende vreugdekreetjes en high fives werden vakkundig door onze reporter, gids en vriend Dipak op film vastgelegd.