Did you see my group? (deel2)

De Dhaulagiri Icefall; het letterlijke en voor sommigen ook figuurlijke hoogtepunt, op 4000m. We vertrekken om 4u30, wuiven de sterrenhemel uit en zien de zon langzaam achter de Annapurna’s verschijnen terwijl we steeds hoger en steiler de Dhaulagiri oplopen. Na 5 uur klimmen stopt het pad aan de Icefall, een serie van indrukwekkende ijskliffen die zelfs bergbeklimmers afschrikt om verder te gaan. Even lijken de wolken een vroegtijdig einde aan ons avontuur te maken, maar als ze even later optrekken zien we plots de hele besneeuwde omgeving rond ons, tot vreugde van iedereen. De oooooh’s en opgewonden opmerkingen worden echter plots verstomd door het geluid van een lawine. Ver genoeg om rustig te blijven staan, maar dicht genoeg om er even serieus stil van te worden, een diepe grom die wel even blijft duren. Een sneeuwballengevecht en enkele opnames verder beginnen we aan onze lange en moeilijke afdaling, moe maar tevreden.

Na de Icefall een iets kortere dag, waarin we na de lunch de tijd hebben om op ons gemak het gezellige dorpje Marpha een beetje te verkennen. Hoewel we terug compleet zijn komt deze rustige dag goed uit voor onze ziekenboeg, met 2 verstuikte enkels en een blijvende maagkramp. De avond wordt nog eens gezellig gevuld met een groep zotte Belgen die met hun ogen dicht als een weerwolf zitten te loeien, waarna hevige discussies en complottheorieen tot een climax komen waar elke niet nederlandstalige in de lodge enkel het raden naar kan hebben. Soms was het ook wel zwaar, met de dag na Marpha een hagelstormpje op een tamelijk open vlakte, al konden we nog niet echt klagen, de stormwind zat toen nog in de rug. Wat een echt potje koffie en wat mercitjes op dat moment al niet kunnen doen…Om de spanningen die er eventueel nog zouden kunnen zijn alsnog volledig weg te werken last Dipak een meditatiesessie in. De Tibetaanse dining room van 'the red house' in Kagbeni zorgde voor een gepaste omgeving. De vriendelijke mensen toonden ons nadien nog een video over Mustang en toen we de volgende ochtend door gingen kreeg iedereen een geel sjaatje als afscheid. Samen met het uitzicht op upper mustang en het begeleide bezoek aan een meer dan 500 jaar oud klooster werd Kagbeni een plekje om nog lang te herinneren.

Het landschap boven Kagbeni is weer helemaal anders, een bergwoestijn met oases en eeuwenoude forten. Na een kleurrijke wandeling bereiken we de plaats waarvoor pilgrims al honderden jaren helemaal te voet uit India komen; Muktinath. Al uw zonden worden weggewassen als je hier onder de 100 bronnen door loopt en blijkbaar hadden vooral Peter, Kris en Dipak het nodig. Diegenen die op 3700m liever niet in hun onderbroek onder een rij ijskoude bronnen doorliep sprenkelde dan maar een beetje water over het hoofd en bedacht misschien dat de weg op zich reeds voldoende zuiverend was geweest. Ik hoop het althans en voelde het precies ook zo aan, dat het een ware herbronning was, zowel voor de deelnemers als voor mij. Meer nog dan het erg lieve dankwoordje en de attentie die ik op het einde mocht ontvangen ben ik gelukkig en dankbaar omwille van de mensen zelf. Gelukkig om te zien dat ik momenten van geluk en bewondering kon teweegbrenegn bij jullie en dankbaar omwille van de ongelooflijke hoeveelheid geduld, krediet en feedback die ik van iedereen kreeg. Een experiment dat heel duidelijk naar meer smaakt…