De biecht van een peter

Elin, het kleine pagaddertje dat ik sinds woensdag mijn petekindje mag noemen, brengt heel wat emoties teweeg. Waarschijnlijk gaat iedereen door zulke gevoelens als er een nieuw wezentje in deze wondere wereld wordt gebracht, maar het is de eerste geboorte die ik meemaak en het doet me wel wat. Ik zou uren naar het kleine wondertje kunnen kijken, elke beweging die ze maakt observeren. Zelfs als ze slaapt is het een zicht waar je stil van wordt. Elke baby wordt waarschijnlijk een wolk of prachtexemplaartje genoemd, maar ik denk dat het mooiste niet in het uiterlijk zit, maar gewoon in het zijn. Een nieuw leven dat tastbaar, fysiek zichtbaar wordt, dat ademt, zuigt, spartelt, krest en elke lichaamsspier uittest. Mijn eigen voelsprieten staan op scherp door te zien hoe de hare overspoeld worden met nieuwe sensaties. Ik zie haar oogleden bewegen als ze slaapt en vraag me af over wat ze zou dromen. Ik zie haar mondje opengaan en verwacht vol spanning een krijs, maar krijg enkel een geeuw. Ik hoor een krijs en vraag me af wat kan ik voor je doen. Onverwacht voel ik een soort liefde en vriendschap die ik voordien niet kende. Voor het kleine wezentje dat ik vanaf nu zal volgen en waar nodig bijstaan. Voor een stel vrienden van wie ik hun geluk tot binnen in mijzelf kan voelen.