Eind December werd in een kantoortje in Raipur met de mensen van Prerak en XIDAS besloten om aan een ‘gender journey’ te beginnen. Voor de 22 partners van BD in India startte ze officieel einde januari, op een workshop in Orissa. Mijn gender journey eindigt hier en ik kan maar hopen dat ik met de gender workshop die ik organizeerde, het rapport dat ik heb afgeven en de suggesties die men mij gevraagd heeft om te geven iets kan bijdragen aan het verdere verloop ervan. Het was een zware, lange maar boeiende en inspirerende tocht en ik voel zowel een zekere leegte als enorme voldoening over het geheel. De leegte slaat vooral op het gebrek aan hechte banden, die ik hier nergens gesmeed heb in die drie maanden, maar de voldoening van wat ik allemaal geleerd hebt compenseert. De culturele kloof is groot en naast het enorme taalprobleem blijkt intercultureel communiceren echt wel een uitdaging te zijn waar je soms de moed bij verliest. Anderzijds gaf de vertaler die ik had een geweldige gelegenheid om toch enigsinds in de leefwereld van de mensen hier door te dringen, meerbepaald in die van arme plattelandsvrouwen.
De nevenprojectjes en zijtripjes zal ik nog lang heugen, waarbij de frisse zeebries en de golven van Puri een fantatisch decor voor wat bezinning vormden. Een nieuwe wereld van Indische literatuur op politiek, spiritueel en geschiedkundig vlak heeft vooral daar veel andere ogen geopent. Tagore, weeral die, vat in een van z’n gedichten voor mij heel mooi samen waarom al dit vrijwillige werk het uiteindelijk meer dan waard was. Hoewel het uit het Bengaals vertaald is, dan nog in het Engels van 1912, geeft het een prachtig antwoord op de ‘waarom vraag’ die ik mezelf soms wel eens stel.
The time that my journey takes is long and the way of it long
I came out on the chariot of the first gleam of light, and pursued my voyage through the wildernesses of worlds leaving my track on many a star and planet.
It is the most distant course that comes nearest to thyself, and that training is the most intricate which leads to the utter simplicity of a tune.
The traveler has to knock at every alien door to come to his own, and one has to wander through all the outer worlds to reach the innermost shrine at the end.
My eyes strayed far and wide before I shut them and said ‘Here are thou!’
The question and the cry ‘Of, where?’ melt into tears of a thousand streams and deluge the world with the flood of the assurance ‘I am!’
Het is nog veel te vroeg om de ogen te sluiten, er zijn nog veel te veel deurtjes om op te gaan kloppen. Morgen zet ik koers naar dat een deurtje waar ik al vaker op geklopt heb en het zal in meerdere opzichten een beetje aanvoelen als thuis komen, thuis komen en meteen weer vertrekken en ontdekken ...
