always take the long road home

Soms hoef je niet ver te zoeken naar een leuke filosofische strofe die de leemte van een atheist een beetje kan vullen. T hoeft niet altijd van een schrijver of Lama te komen, zelfs maxi jazz van faithless weet waar hij mee bezig is; always take the long road home. Waarom makkelijk als het ook moeilijk kan? Moeilijk in de zin van via tal van boeiende uitdagende hindernissen en omwegen die net de charme van de weg uitmaken. Makkelijk in de zin van te gewoon, te weinig meerwaarde brengende. Makkelijk zou zijn nu voor een full time aardrijkskunde in de metropool vorselaar kiezen, of wereldconsulent gaan spelen in het kloppende hart van Bornem of weet ik veel wat ik in een of ander vergeten Vlaamsch dorpje kan gaan uitsteken. Zaken die ik evengoed over tien jaar nog kan gaan doen. Nee, dan boek ik mij liever een ticketje richting terra incognito alwaar naast inhoudelijke nog tal van andere mentale en fysieke uitdagingen op me wachten. Gewoon, omdat het er is. Nieuwsgierigheid zeker? Vandaag dus die ticketjes geboekt. 3 december en je suis chemin. Tot en met 28 mei mogen de parkvoetbalvrienden hun puffertjes thuis laten en koppeltjes met een gerust hart een fles champagne bestellen in de raj. wont regret it, will miss everyone!

serving people

If you can, serve other people. If not, at least refrain from harming them. - His holiness the Dalai Lama.

Vandaag mn eerste les in cursus tot "helper" gekregen. Vreemde naam voor een vreemde cursus. Immers, is het niet ieders plicht iemand te helpen als die in nood is en daar om verzoekt? Volgens ons wetboek alvast wel. Dit terwijl de vluchtmisdrijven trend stevige concurentie krijgt van het ramptoerisme en de schildpadgeneratie ernstig uitbreiding neemt. Met een stoer pantser maar hun kop intrekkende bij het minste gevaar of probleem, vooral als het dat van een ander is. Gevaar lijkt trouwens weer IN te zijn, iets dat via de mediahypes, populistische praatjes en een bewuste politiek steeds dichter bij ons 'lijkt' te komen. Sommigen lijken wel voor alles schrik te hebben, schrik voor wat ze te verliezen hebben en schrik voor wat gaat komen. Schrik om open en eerlijk te zijn of te doen wat ze echt willen doen, the truly desired goal. Schrik om gevoelens te uiten, taboes te doorbreken of voor alles wat men niet onder de eigen kerktoren terug kan vinden. Vandaag in de standaard: "De aanslagen hebben wel invloed op ons gevoel. Drie Vlamingen op de tien beweren dat ze wantrouwiger zijn geworden tegenover moslims. Opmerkelijk is dat het vooral mensen zijn die nauwelijks moslims in hun omgeving hebben wonen. West-Vlaanderen scoort immers met 40 procent het hoogst. De houding van mensen tegenover moslims heeft dus weinig te maken met de aanwezigheid ervan in hun buurt, eerder omgekeerd." Onbekend is onbemind, of is er toch iets meer aan de hand?

Fuck taboes , heilige huisjes en heilige boeken. Fuck de schrik voor het pensioen dat er niet meer gaat zijn en de moslims die je niet kent. Mn rug op met de red alerts en clear and present dangers van George B. Serving other people, dat is wat den dezen in gedachten had, "gevaarlijk" of niet en liefst daar waar het erg welkom is. Een dorpje in India, bijvoorbeeld.

Nepal schenkt 25000dollar noodhulp aan de VS

Net gelezen op een Nepalese nieuwssite: Nepal schenkt 25000dollar noodhulp aan de VS! OOk nog: Belgie gaat olie cadeau doen aan de VS. Wat wordt het morgen: Castro die voorstelt om vluchtelingen in zijn land op te vangen? De wereld op zn kop. Katrina is de laatste dagen vooral een politieke en menselijke, geen natuurlijke ramp gebleken. Een ware schande van een land dat zo graag het rolmodel van de wereld wil zijn. Het zou zelfs kunnen dat er meer mensen aan uitdroging, hongersdood en langzame uitputting zullen sterven dan aan het natuurgeweld zelf. Arme, zwarte hamburgerflippers en poetsvrouwen die geen wagen ter beschikking hadden, die geen familie hogerop hadden wonen en die geen andere optie zagen dan te blijven. Er waren niet genoeg soldaten om de orde te komen herstellen, moesten eerst uit Irak overvlogen worden. Geld dat al bestemd was voor versteviging van dijken werd op het laatste moment aan een oorlog besteed die de olievoorziening moest garanderen. Een president die 4 dagen na de feiten pas ter plekke komt kijken om er dan te verklaren dat de hulpverlening een schande is, zonder daarbij in eigen boezem te kijken. Bij een tsunami kan men nog het verrassingseffect inroepen als excuus om niet voorbereid te zijn, maar als klimatologen al een week roepen dat alles en iedereen daar geevacueerd moeten worden...Midden in dit politieke, en met de verkrachtingen en roofmoorden die uitbraken in het achterhoofd ook menselijk erg droevige verhaal toch één aangrijpend beeld (gezien in de standaard): een angstig schreeuwende zwarte vrouw die een uitgemergeld oud blank vrouwtje in haar rolstoel probeert te redden. De foto van het jaar.