Did you see my group? (deel2)

De Dhaulagiri Icefall; het letterlijke en voor sommigen ook figuurlijke hoogtepunt, op 4000m. We vertrekken om 4u30, wuiven de sterrenhemel uit en zien de zon langzaam achter de Annapurna’s verschijnen terwijl we steeds hoger en steiler de Dhaulagiri oplopen. Na 5 uur klimmen stopt het pad aan de Icefall, een serie van indrukwekkende ijskliffen die zelfs bergbeklimmers afschrikt om verder te gaan. Even lijken de wolken een vroegtijdig einde aan ons avontuur te maken, maar als ze even later optrekken zien we plots de hele besneeuwde omgeving rond ons, tot vreugde van iedereen. De oooooh’s en opgewonden opmerkingen worden echter plots verstomd door het geluid van een lawine. Ver genoeg om rustig te blijven staan, maar dicht genoeg om er even serieus stil van te worden, een diepe grom die wel even blijft duren. Een sneeuwballengevecht en enkele opnames verder beginnen we aan onze lange en moeilijke afdaling, moe maar tevreden.

Na de Icefall een iets kortere dag, waarin we na de lunch de tijd hebben om op ons gemak het gezellige dorpje Marpha een beetje te verkennen. Hoewel we terug compleet zijn komt deze rustige dag goed uit voor onze ziekenboeg, met 2 verstuikte enkels en een blijvende maagkramp. De avond wordt nog eens gezellig gevuld met een groep zotte Belgen die met hun ogen dicht als een weerwolf zitten te loeien, waarna hevige discussies en complottheorieen tot een climax komen waar elke niet nederlandstalige in de lodge enkel het raden naar kan hebben. Soms was het ook wel zwaar, met de dag na Marpha een hagelstormpje op een tamelijk open vlakte, al konden we nog niet echt klagen, de stormwind zat toen nog in de rug. Wat een echt potje koffie en wat mercitjes op dat moment al niet kunnen doen…Om de spanningen die er eventueel nog zouden kunnen zijn alsnog volledig weg te werken last Dipak een meditatiesessie in. De Tibetaanse dining room van 'the red house' in Kagbeni zorgde voor een gepaste omgeving. De vriendelijke mensen toonden ons nadien nog een video over Mustang en toen we de volgende ochtend door gingen kreeg iedereen een geel sjaatje als afscheid. Samen met het uitzicht op upper mustang en het begeleide bezoek aan een meer dan 500 jaar oud klooster werd Kagbeni een plekje om nog lang te herinneren.

Het landschap boven Kagbeni is weer helemaal anders, een bergwoestijn met oases en eeuwenoude forten. Na een kleurrijke wandeling bereiken we de plaats waarvoor pilgrims al honderden jaren helemaal te voet uit India komen; Muktinath. Al uw zonden worden weggewassen als je hier onder de 100 bronnen door loopt en blijkbaar hadden vooral Peter, Kris en Dipak het nodig. Diegenen die op 3700m liever niet in hun onderbroek onder een rij ijskoude bronnen doorliep sprenkelde dan maar een beetje water over het hoofd en bedacht misschien dat de weg op zich reeds voldoende zuiverend was geweest. Ik hoop het althans en voelde het precies ook zo aan, dat het een ware herbronning was, zowel voor de deelnemers als voor mij. Meer nog dan het erg lieve dankwoordje en de attentie die ik op het einde mocht ontvangen ben ik gelukkig en dankbaar omwille van de mensen zelf. Gelukkig om te zien dat ik momenten van geluk en bewondering kon teweegbrenegn bij jullie en dankbaar omwille van de ongelooflijke hoeveelheid geduld, krediet en feedback die ik van iedereen kreeg. Een experiment dat heel duidelijk naar meer smaakt…

Een revolutietje meer of minder...

Het is altijd iets als ik in Nepal ben. Zijn het niet de onverwacht hoopgevende vredesgesprekken in maart 2003, of de onverwacht felle koningscoup in februari 2005, dan zijn er nog de politieke partijen en vooral de mensen in de straat die nu stevig van zich laten horen. Al 14 dagen is er een bandha die maakt dat er in kathmandu amper nog gas is om te koken (zelfs het eten om te koken wordt schaars) en sinds vandaag terug een volledig straatverbod, zoals reeds 4 dagen het geval was toen ik nog ver weg in de bergen zat. Dat wil zeggen tussen 2AM en 8PM verboden buiten te komen, met een leger dat het recht heeft om te schieten. Dat 150 000 betogers zich daar niets van aantrokken en er nu ook in Kathmandu doden vallen door toedoen van de politie is een teken dat het wel eens de laatste dagen van een revolutie zouden kunnen zijn. Elke dag wordt het een beetje erger, maar eigenlijk wou ik met dit berichtje iedereen ook een beetje gerust stellen (al klinkt dat tot nu toe niet zo). In de tuin van de lodge is het nog steeds heerlijk vertoeven, ook sandwiches, muesli en koude cous cous smaken lekker en ondanks een grote sympathie voor de hele beweging om de koning er uit te bonjouren zul je ons nog niet rap zien meebetogen als je het avondjournaal opzet. In Thamel blijven er toeristen over straat lopen en blijven er hier en daar achterpoortjes open om te gaan eten of internetten, zoals nu. Jullie bellen of emailen kan moeilijk worden, maar mocht je toch erg ongerust zijn; 00977-1-4381026

Did you see my group? (deel 1)

Did you see my group?

Niet meteen een vraag die je als gids aan een passerende toerist stelt, na anderhalfuur stappen, op de eerste trekdag, waaronder een uurtje wanhopig zoeken. Scenarios werden samen met Kris (iemand van de groep die toevalig bij mij liep) overlopen, er werd gezocht maar niet gevonden, doorgelopen in de hoop dat ze al hogerop zaten, teruggekeerd toen dit bij aankomst futiele hoop bleek te zijn en uiteindelijk gevonden, ergens in de late namiddag, al terugstappende op onze weg. Verder op diezefde dag van een nog groene reisbelei(ij?)der; maoisten die geld eisen van een groep zonder hun gids, een zieke die amper boven geraakt en besluit samen met vrouw de trekking af te lassen en terug te keren en een groep die god zij dank alles heel goed opnam. Als de 1e dag een geslaagde mentale test voor de groep (en voor mij) was, dan was dag 2 zonder meer een succes in het overwinnen van een fysieke slag. Na 1400m stijgen hadden die wel erg krasse 40ers en 50ers nog de kracht om een ganse volleybalmatch op 3000m hoogte te spelen (eentje die wel ondanks het furieuze pubiek in ons voordeel grandioos verloren werd) Het vertrouwen groeide echter bij elke stap en na een spelletje weerwolf zat de sfeer er duidelijk in. 1 van mijn moto's, de ochtendstond... , werd op dag 3 met succes getest. Na een ontbijt om 4u30 vertrokken we voor een 1e hoogtepunt met een zonsopkomst over de Himalaya die de 2000m stijgen van de vorige 2 dagen meer dan waard was. De zin zat er zelfs zo in dat we nog dezelfde dag 2000m afdaalden, een dagje wonnen en heerlijk konden nagenieten in de warme bronnen van Tatopani. Het vatje wijn zorgde voor de rest. Dan was er de volgende dag die ene seconde, waarin iedereen precies verstijfde, stil werd, zn adem leek in te houden en de realiteit probeerde te vatten. Wouter en Myriam, de ongelukkigen die na dag 1 afvielen, verschenen als 2 spoken vanachter een bocht. Het verhaal is te lang, maar het moment te mooi om niet te vermelden. De openvallende monden en daaropvolgende vreugdekreetjes en high fives werden vakkundig door onze reporter, gids en vriend Dipak op film vastgelegd.

Als een eekhoorn die zijweggetjes inslaat...

Als een eekhoorn die zijweggetjes inslaat...als een herdersjongen die zijn sterren volgt...als 2 visjes in hun lievelingswater..door een dalletje naar een hoogtepunt en enorm genietende van de weg erheen. Het zoeken en het vinden van de juiste weg vóór ons en voor óns.

Enkele koestermomentjes van onze twaalfdaagse in het Everestgebied;
*Op een lokaal bergpadje dat tegen de rotswand geplakt ligt tot vlak onder een adelaarsnest stappen en daar iemand geweldig beet nemen ;-) als variatie op het thema ;-(
* Een witte zijvallei inwandelen en wanneer het wolkengordijn zich even opent een glinsterende ijswand tevoorschijn zien komen
*Phortse, Chukkung en Dzongla: de hoogtepunten lagen vooral niet op het hoofdpad en het voelde telkens goed om een zijweggetje te nemen
*de kers; bij de 1e zonnestralen op handen en voeten de laatste meters van een `berg(je)` in de Himalaya beklimmen (5550m). Het zicht, het licht, het samen zijn...

Dat onze tocht ook zonder het bereiken van deze top een geweldige ervaring was zegt meer over de tocht dan over de top...

Aan iedereen die ik nog niet heb kunnen emailen: jullie zijn in mijn gedachten. Over twee weken ben ik weer terug uit de bergen en ga ik nog eens aan het beantwoorden van emailtjes kunnen beginnen...